3-5-2014, Dag 14

Het moet niet gekker worden... Marianne is vandaag uit zichzelf al om 6:45 uur wakker geworden. Ze was zelfs eerder wakker dan ik. I'm flabbergasted Dat gebeurt thuis nooit.

Kadek (inwoner van de Radha) heeft verzuimd zijn moeder te laten weten dat wij vandaag eerder wilden ontbijten i.v.m. planning vandaag. Kadeks moeder redt de boel door snel wat brood voor ons te roosteren (met jam en chocolade-pasta) en voor ieder een kopje koffie en een banaan (ditmaal nog in de schil) vanwege de weinige tijd die we nog hebben voor we op worden gehaald.

De banaan gaat in onze rugtas als snack voor onderweg. Rugtassen worden verder ingepakt met camera, gsm, portemonnee etc and we're ready to go.

We staan nog maar net buiten als er een auto stopt van Bali Adventure Tours. Als de chauffeur van ons bevestigd krijgt dat wij zijn tourgasten zijn, stappen we in. In auto zitten dan al een moeder en haar twee dochters waarvan we bij het park aangekomen, pas weten dat zij ook Nederlanders zijn. Op naar Taro, Ubud. Dat is de bestemming vandaag. In Taro is -volgens zeggen- het beste Olifantenpark van Bali te vinden.

Bij de entree van het park voldoen we het geld voor de tour, registreren ons en krijgen dan onze entreebewijzen en vouchers voor het lunchbuffet. Hierna lopen we het park in en zien al snel de Sumatraanse lobbesen voor ons verschijnen. Er zijn in totaal 31 olifanten waarvan 4 baby's. De baby's gaan we eerst begroeten, mogen ze aanraken en te eten geven. Bij een van de baby's verdwijnt de slurf achter me... het kwartje valt, deze baby ruikt natuurlijk de banaan uit mijn rugtas. Helaas, die mogen we ze niet voeren. Wij mogen ze scheuten van de palmboom geven en dat is voor de olifanten smullen geblazen.

Niet veel later worden we opgeroepen om vast klaar te staan zodat we plaats kunnen nemen op één van de olifanten voor een ritje van 30 minuten door het park. Onze olifant heet Tarok (betekenis: grote jongen). Rugtas om, camera om de nek en opstappen maar. In een tempo van max. 8 km worden we door Tarok door het park gewandeld. Erg comfortabel is het ritje niet omdat we continu heen en weer wiebelen vanwege het voortbewegen van Tarok.

Halverwege worden we opgeschrikt... we horen luid gekraak van boven en denken dat er een kokosnoot uit een boom gevallen is. Het blijkt een andere vrucht te zijn, namelijk een durian die de lokale bevolking maar ook door Tarok als erg lekker wordt gevonden. Tarok krijgt namelijk de durian te pakken en verorbert deze in
no-time.

Als de lekkere trek van Tarok gestild is, wandelt hij weer verder met ons door het park om na een minuut of 5 halt te houden voor een sanitaire stop. Als kokosnoten zo groot en met al net zoveel lawaai storten zijn uitwerpselen onder hem neer, midden op het pad. Na het doen van zijn behoefte kuiert hij weer voort door het park. Onze laatste stop is bij een vijver, onze camera's geven we af bij een fotograaf die diverse kiekjes van ons maakt met zijn en onze camera's.

Eenmaal van Tarok af, wil ik mijn camera weer opbergen in mijn rugtas en open deze. Shit... wat een zooi. Doordat we gedurende de hele rit onze rugtassen om hadden, is deze geplet tegen de achterzijde van onze stoel. Dat is normaliter niet zo'n probleem ware het niet dat de banaan die wij in onze rugtassen hadden pulp geworden zijn; portemonnee en gsm zitten onder de bananenpulp... Met wat papieren zakdoekjes proberen we de ergste pulp van onze bezittingen te verwijderen. Het reinigen van de tas kan in Sanur wel.

Eenmaal van de schrik bekomen, kunnen we in het parkrestaurant plaats nemen en ons te goed doen aan een diversiteit van lekkernijen van het lunchbuffet. Dat hadden we echt even nodig zo'n lekkere onderbreking.

Ter afsluiting in het park bekijken we de olifantenshow waarbij we door een 3-tal olifanten worden geëntertaind met leuke kunstjes. Dan is het tijd om de terugreis aan te vangen en is het voltallige gezelschap af en aan aan het knikkebollen of aan het slapen.

In Sanur gaat Loekie naar het zwembad; wij blijven bij het Radha en beginnen vast met het inpakken van 1 koffer en 1 trolley. Gelukkig de grootste souvenirs, inclusief bedsprei van 250x250 cm past in de koffer. De andere koffer en trolley zullen we in een van de komende dagen inpakken.

Hierna wandelen Marianne en ik de Jl. Tamblingan in op naar Jewelry Kapal-Laut omdat we daar eerder deze week een mooie ketting hebben gezien voor Marianne. Als een kind zo blij met haar cadeautje (vast voor haar verjaardag) verlaten we met de nieuwe aanwinst de shop en vieren dat met een lekker drankje bij The Coconut Tree.

In de loop van de avond keren we voor een laatste keer deze vakantie aan bij The RiB en nemen bij vertrek afscheid van Michael die ons hoopt nog eens te ontmoeten, liefst volgend jaar al. We shall see...

De komende 2 dagen gaan we nog wat aan onze kleur werken, voor Balinese begrippen zijn we nog best wel blank.

Sampai Jumpa.