7-5-2014, Dag 17 en thuiskomst

En dan word je wakker met het besef dat vandaag de laatste uren op Bali zijn aangebroken en dat vandaag de reis terug naar huis zal aanvangen.

Loekie heeft bij de dames van de Radha een extra verzorgd ontbijt geregeld met een door haar zelf geschreven kaartje, jepun bloemetjes, een glaasje drank, gekookte eitjes, koffie, 4 banaantjes en onze ochtend snacks.

Omdat we om 16 uur worden opgehaald (Made is helaas ziek maar heeft geregeld dat zijn zwager Wayan ons naar het vliegveld zal brengen), hebben we nog enkele uren te besteden in Sanur.

Tijdens ons verblijf in Sanur zijn we overwegend rechtsaf de Jl. Danau Tamblingan ingelopen; nu gaan we eens linksaf. Aan deze kant van de straat ook weer tal van kleine winkeltjes, waaronder een tassenwinkel. Geloof me, die loop je niet zo maar voorbij, althans wij niet. Ons oog valt op een allerliefst tasje en na wat onder-handelen, zijn we een tasje rijker.... alwéér een.

Vlak voor het terrein van het in renovatie zijnde Hyatt Hotel, gaat Loekie naar de kapper bij Cosmo Spa.Wij gaan naar het er vlakbij gelegen internetcafé, doen daar onze self check-in en drukken onze boarding passes af. Loekie is nog in goede handen bij de Cosmo als wij dorstig bij Manik Organic plaatsnemen voor wat te drinken en te eten. We houden het bij een yoghurt met vers fruit & muësli en een lemon ice tea (home made).

Weer terug bij de Radha pakken we in wat alvast ingepakt kan worden, doen een tussentijdse weging en concluderen dat we nog steeds binnen de toegestane maxima zitten qua gewicht (gelukkig mogen we 30 kg p.p. aan ruimbagage hebben).

Na een laatste lunch bij Batu Jimbar kleden we ons om en pakken de laatste spullen in. Kadek is zo lief om onze koffers naar beneden te sjouwen en als Made's zwager Wayan er is, rijden we naar het vliegveld van Denpasar. Het inchecken (onze houten balk kan zonder kosten mee aan boord met de overige handbagage) en alle overige formaliteiten gaat vlot en al snel kunnen we richting de duty free shops en de gate lopen. Daar koop ik een Djembé zodat ik daar in Nederland Marianne mee wakker kan trommelen

Het is even zoeken naar de juiste gate maar als we die eenmaal gevonden hebben, is het wachten op het boarden... Ten minste zo zou het moeten gaan, maar zo werkt het niet in de praktijk. Vlak nadat we eigenlijk moesten boarden, volgt er een mededeling. Reizigers van Singapore Airlines wordt verzocht zich naar gate 6 te begeven  (wij zitten bij gate 2) om daar te kunnen boarden. Hordes mensen pakken hun spullen bij elkaar en snellen zich net als wij naar gate 6 waar we al snel na aankomst kunnen boarden.

We hebben 3 stoelen tot onze beschikking, wat een luxe. De armleuningen doen we omhoog, de lege stoel naast me gebruik ik voor mijn benen, mijn hoofd leg ik op schoot bij Marianne en wordt alleen even wakker om eten. Ja ja, ik ben wel zo iemand die je voor eten mag wakker maken.

Op Singapore kunnen we met de monorail en de benenwagen naar de volgende terminal en gate. Het vliegtuig is nu wel afgeladen vol. Een trolley en de houten balk gaan in de overhead compartiment, de djembé en de andere trolley passen onder de stoelen voor ons. Tijdens de reis naar Amsterdam slagen we er in met enige regelmaat wat uurtjes slaap mee te pakken, zo vliegt de tijd letterlijk en figuurlijk.

Terug op Nederlandse bodem rollen onze koffers net de band op als wij bij de bagageband aan komen lopen; de taxichauffeur heeft zich ook al gemeld en na een vlotte rit stappen we rond 9 uur ons huis binnen.

Met een verse senseo, broodjes ei en een beker melk achter de kiezen, buigen we ons over onze bagage en geven de souvenirs een mooie plaats in huis. Hierna staan we het onszelf toe even te mogen slapen. Dat hadden we net als de douche die volgde echt even nodig. Nu kunnen we er weer tegen aan.

En nu, een goede 12 uur na landing, hangen we languit op de bank voor de buis... moe maar voldaan, met veel mooie herinneringen en ruimte voor nieuwe plannen.

Heel fijn weer home sweet home te zijn!