27-4-2014, Dag 8

De dag begint al vroeg met gerommel. Onweer? Ik luister nog eens goed.  Nee, onweer is het niet. Het gerommel dat ik hoor komt van zeer nabij.  Aha, het zijn onze darmen die het hoorbaar moeilijk hebben alle lekkernijen te verwerken die we de afgelopen dagen gegeten hebben. Meer dan eens deze ochtend is het toilet onze vriend in nood.

Ondanks onze innige relatie met het toilet vanmorgen, laten we geplande toer vandaag doorgaan... En ook vandaag is Madé klokslag 9 uur bij het Radha.

Na een goed 1,5 uur rijden komen we aan bij Taman Soekasada, het waterpaleis van de koning. Hier treffen we mooie aangelegde tuinen met daarin grote water-partijen. We nemen een kijkje in het slaapvertrek van de koning en nemen daarna de verderop gelegen trap die ons naar een hogergelegen scheepspaviljoen van waar je over zee kan kijken en de daar gelegen schepen kan zien. Het scheeps-paviljoen wordt ook gebruikt voor huwelijksaanzoeken en/of trouwreportages. Wij zijn getuige van een trouwreportage.

Na nog wat rond te wandelen bij het waterpaleis, verlaten we deze met de opgedane indrukken en rijden door naar het iets verderop gelegen Tirta Gangga, het waterpark van de koning. Dit terrein is vele malen kleiner dan die van het waterpaleis en staat ook in de schaduw ervan qua schoonheid. Bij Tirta Gangga wordt met name op zondag door Balinese gezinnen veel gebruik gemaakt van de zwemvijvers. Voor hen is deze vorm van mini Tiki-bad een heerlijk dagje uit.

Oorspronkelijk zouden we na ons bezoek aan Tirta Gangga naar het dorp Bungaya gaan en vanaf daar via het oerwoud naar te Tenganan wandelen. Vanwege knikkende knieën, rommelende darmen en de hoge luchtvochtigheid vragen we Madé het schema iets aan te passen. Geen probleem.

Wij skippen het wandelen en rijden rechtstreeks door naar Tenganan, waar de nog oorspronkelijke bewoners van Bali wonen. Inwoneraantal: 800

Inwoners van Tenganan mogen alleen met iemand trouwen van binnen het dorp. Op de vraag van Marianne of dit niet inteelt in de hand werkt, antwoord Madé dat daar geen sprake van is. Men houdt goed in de gaten of er niet met een neef of nicht in het huwelijk word getreden. Uhuhh, wij hebben er onze bedenkingen bij maar gaan de discussie maar niet aan.

De Bali Aga, zoals deze bewoners heten, wonen allen in een soortgelijke woningen, waarbij het voorgedeelte van de woning als winkel dient en het achterste gedeelte als woonhuis.

Bron van inkomsten voor de Bali Aga zijn de dubbel-ikat geringsing, een weeftechniek waarbij draden worden gebruikt waarop van tevoren al een patroon is geverfd.

Het bezoek aan de Tenganan Bali Aga is vooralsnog de afsluiting van onze toerdagen met Madé. Voor wie in de (nabije) toekomst naar Bali wil komen, de schoonheden van het eiland wil bewonderen, wat wil leren over de gebruiken van de Balinees, kunnen wij Madé van harte aanbevelen. Madé spreekt goed Nederlands en zal zich niet opdringen. Toerschema's kunnen vaststaand zijn, maar zijn ook geheel aan de wensen van de reiziger aan te passen. Zo hebben wij Madé gevraagd ons niet te brengen naar de über toeristische plaatsen en daar is goed gehoor aan gegeven.

Wij worden terug gereden naar het Radha, bedanken Madé voor zijn aanwezigheid en al het moois dat hij ons heeft laten zien. Hierna rijdt Madé verder naar Jimbaran waar hij Loekie terug naar haar Homestay aldaar brengt.

Later die avond gaan we er weer op uit, op zoek naar een nieuwe eetgelegenheid voor die avond. Links van de weg die wij volgen zit een kleine warung die we passeren. Na 2 tellen overleg, maken we rechtsomkeer en nemen plaats bij Warung Coconut tree. De maaltijden (Ayam opor en ayam kecap) smaken ons bijzonder goed. Met nog wat chocolade-ijs toe eten we onze buikjes verder rond.

Rond 22 uur zijn we terug op onze kamer en zijn dan kapot moe.
Het schrijven van een reisverslag komt wel op gang... maar is nu net pas voltooid.

De komende dagen staan er dus geen tours op het schema maar hebben we de tijd aan ons zelf.

Wij denken die hoofdzakelijk te gaan vullen met bakken, braden, shoppen, eten, slapen etc etc.

Als jullie de komende dagen niet veel van ons horen, dan zijn we niet uit onze kleding gescheurd of ergens in gevallen. Neem dan maar aan dat we vooral hard werken aan onze tint.

Motto: 50 tinten bruiner

Sampai Jumpa.